Türkiye'nin IMF ile ilk stand-by anlaşması, 27 Mayıs 1960 darbesinden sonra ülkeyi yöneten askeri idare sırasında, 1 Ocak 1961 tarihinde gerçekleşti. Cemal Gürsel döneminde sağlanan bu anlaşma kapsamında IMF'den 16 milyon SDR borç alınmıştır.
1961 yılının sonunda Başbakan olan İsmet İnönü, 1965'e kadar IMF'den 55,5 milyon SDR'lik borç aldı.
1965 yılında Adalet Partisi ile iktidara gelen Süleyman Demirel, 1966-70 yıllarında beş stand-by anlaşması kapsamında toplam 175,5 milyon SDR borca imza attı.
1971-78 yılları arasında IMF'den borç almayan Türkiye, 1978 yılında "Karaoğlan" lakaplı Bülent Ecevit döneminde IMF'nin kapısını çaldı. Ecevit 1978-79 yıllarında toplam 320 milyon SDR'lik stand-by anlaşmalarına imza attı.
1980 yılında yeniden iktidarda olan Süleyman Demirel, 12 Eylül darbesinden aylar önce 1,25 milyar SDR'lik, üç yılı kapsayan bir "genişletilmiş fon kolaylığı" (EFF) anlaşmasını imzaladı.
1983 yılında Anavatan Partisi'yle iktidara gelen Turgut Özal, IMF ile 1983-84 yıllarında 225 milyon SDR bedelinde iki ayrı stand-by anlaşması imzaladı.
1984'te imzalanan stand-by'dan sonra Türkiye 10 yıl boyunca IMF ile stand-by anlaşması imzalamadı. 1994 yılında iktidarda olan Tansu Çiller bu uzunca aradan sonra 460 milyon SDR'lik anlaşmaya imza attı.
1999 yılına gelindiğinde tekrar Başbakan olan Bülent Ecevit, IMF ile 1999 ve 2002 yıllarında 23,7 milyar SDR'lik iki anlaşma yaptı.
Başbakan Recep Tayyip Erdoğan yönetimindeki Ak Parti iktidarı, Türkiye'nin IMF ile son stand-by anlaşmasını 2005 yılında 6,6 milyar SDR'lik borç için yaptı.